اثر شش هفته تمرین عملکردی همراه با محدودیت جریان خون بر نسبت مایواستاتین به فولیستاتین و آمادگی بدنی مردان سالمند

سابقه و هدف: بررسی تاثیرات تمرینات عملکردی با و بدون محدودیت جریان خون (BFR) بر نسبت مایواستاتین به فولیستاتین و شاخص‌های آمادگی بدنی مردان سالمند هدف پژوهش حاضر بود. مواد و روش‌ها: 30 مرد سالمند سالم(8/3±7/68 سال، شاخص توده‌ی بدنی 1/2±6/25) به‌ صورت تصادفی در دو گروه تجربی تمرین عملکردی(FT) و تمرین عملکردی با محدودیت جریان خون(FBFR) و یک گروه کنترل(C) قرار گرفتند. یازده تمرین عملکردی با تاکید بر قابلیت‌های حرکتی، 3 روز درهفته، به مدت 6 هفته، با 30 الی 40 درصد یک تکرار بیشینه انجام شد. کاف بادی با فشار 110 و 70 درصد فشار انسداد شریانی برای پایین‌تنه و بالاتنه به‌ترتیب استفاده شد و هر دو هفته، فشار آن 10 درصد افزایش یافت. قبل و پس از اتمام پروتکل، علاوه بر خون‌گیری، یک مجموعه آزمون برای تعیین سطح آمادگی از آزمودنی‌ها بعمل آمد. برای بررسی متغیرها از آزمون تحلیل کوواریانس و تی زوجی استفاده شد. یافته‌ها: در مقایسه با گروه کنترل، بهبود معنی‌دار در قدرت، تعادل ایستا و پویا پس از شش هفته تمرین در دو گروه تجربی مشاهده شد(001/0p=). اختلاف معناداری بین دو گروه تجربی در این شاخص‌ها مشاهده نشد. بدنبال انجام پروتکل تحقیق، غلظت مایواستاتین و فولیستاتین در دوگروه تجربی به ترتیب کاهش و افزایش یافت. نسبت فولیستاتین به مایواستاتین تنها در گروه FBFR اختلاف معنی‌دار با گروه کنترل داشت(05/0p<). نتیجه گیری: سازگاری‌های عصبی تمرینات عملکردی موجب بهبود معنی‌داری شاخص‌های امادگی بدنی شده است و اضافه نمودن BFR به این تمرینات در کوتاه مدت، تنها تاثیرات اندکی در متغیرهای بیوشیمایی ایجاد می‌کند.